Afgelopen dinsdag is de Champions League weer begonnen. PSV mocht als regerend landskampioen aantreden tegen Atlético Madrid en net als vorig seizoen wisten ze te boeien. Weliswaar stonden ze aan het eind van de wedstrijd met lege handen, maar ze hebben alleraardigst gespeeld en konden met opgeheven hoofd het veld verlaten.
Vervolgens was het gisteren de beurt aan de deelnemers van de Europa League. Feyenoord had met Manchester United een tegenstander van Champions League formaat geloot. De sfeer die een tot de helft toe gevulde Kuip wist te creëren was bewonderingswaardig. De wedstrijd was vermakelijk en dat Feyenoord wist te winnen is ze van harte gegund en goed voor het Nederlandse voetbal. Manchester United staat toch voor de tweede keer achter elkaar met lege handen na een wedstrijd op Nederlandse bodem.
Als laatste was het gisteren de beurt aan mijn club Ajax. Het feit dat PSV en Feyenoord het goed hadden gedaan, geeft de burger toch moed. Het begin van de wedstrijd viel me echter toch weer rauw op mijn dak. Het was zoals zo vaak wachten op een vroege tegentreffer. Wederom hoefden we hier niet erg geduldig voor te zijn. Dat een Onana in het nauw vreemde sprongen maakt, liet de doelman eerder zit seizoen bij de tegentreffer van Erik Falkenburg al zien. In de vijfde minuut voegde hij een bijzondere stompduik toe aan zijn repertoire. Luttele seconden later was de 1-0 een feit.
Gelukkig kon de tegenstander ook opzichtig in de fout gaan. Na een pass van iemand die toch echt bij de Griekse club onder contract staat, ontving Traoré de bal. De grote hoeveelheid tijd die hij vervolgens kreeg om aan te leggen gebruikte hij voor een zwak rollertje in de korte hoek. Dat is precies waar de keeper zich op dat moment bevond, maar deze was zo aardig om zich opzij te laten vallen: 1-1. Twee minuten later kreeg Sanchez zelfs een 100% kans om op voorsprong te komen, maar hij was ongelukkig in de afronding. Hoewel Ajax eindelijk een beetje begon te voetballen werd er met het gelijke spel de rust in gegaan.
Halverwege de tweede helft kregen we een spaarzaam fel momentje van een Ajacied te zien. Younes veroverde de bal en gaf een fijne pass op Dijks, die eindelijk eens zónder bal opkwam. De strafschop die volgde was terecht. Maar in tegenstelling tot zijn laatste penalty’s schoot Klaassen zwak in en de keeper keerde de strafschop. Over geluk echter niet te klagen, want de bal viel voor de voeten van Riedewald, die rustig kon intikken. De voorsprong was binnen. Maar in plaats van met het schaamrood op de kaken met gebogen hoofd terug te lopen naar de eigen helft, werd het feestje gevierd alsof ze spelers waren van de D7 van de plaatselijke amateurclub die zo juist het kampioenschap hadden binnen gehaald. Treurig beeld.
Dat de reputatie van Ajax de afgelopen jaren is verpulverd wil ik diep van binnen nog wel accepteren. Maar dit betekent niet dat je geen moeite kan doen deze reputatie weer op te bouwen. Ajax heeft voetballers met karakter nodig. Het liefst een paar op leeftijd waar de kindertjes die onder contract staan vrolijk omheen kunnen voetballen wanneer het lekker gaat. Als het echter wat minder gaat kunnen de vedettes die jonge hertjes terugfluiten en terechtwijzen. Dit had tijdens het juichen na deze goal moeten gebeuren.
Nog schaamtevoller dan het juichen was het tijdrekken van Ajax. Bij een hoekschop sjokt Gudelj naar de cornervlag en Klaassen loopt er gedwee achteraan. Ik weet dat Cruijff onnavolgbare uitspraken deed, dus laat ik bij deze een van zijn uitspraken verduidelijken. En wel eentje die je niet te letterlijk moet nemen: “Je moet altijd zorgen dat je één doelpunt meer scoort als de tegenstander.” Dit houdt echter niet in dat je bij een schamele 1-2 voorsprong tegen tien man er alles aan moet doen om te zorgen dat het verschil één doelpunt blijft. Cruijff bedoelt dat je mínstens één doelpunt meer dan je tegenstander moet proberen te maken. Bij een 1-2 voorsprong moet je er – zeker tegen 10 man – dus nog gewoon drie of vier extra proberen te maken.
Dat Ziyech tien minuten voor het einde van deze wedstrijd zijn tweede gele kaart pakt, is terecht, maar dit gun je hem niet. De hoop is namelijk dat Ziyech mans genoeg is om niet mee te gaan in het kinderachtige gedoe van Ajax. Dat hij lekker niet naar de coach gaat luisteren en krampachtig een of ander systeem gaat spelen. Maar dat hij gewoon lekker gaat voetballen en de tegenstander gaat verrassen. Dat hij als vedette alle ballen op gaat eisen, mooie dingen laat zien en zijn medespelers daarmee uit hun schulp laat kruipen. Dat Ajax de harten van de voetbalsupporters zelf dít seizoen alweer wat sneller mag laten kloppen.